Op 12 juli speel ik een tuinconcert ✨🌱 Save the date!

Dag lieve allemaal,

Het huiskamerconcert in juli is rond! Ik heb een hele mooie tuin gevonden. Een paar jaar geleden stonden mijn vriend en ik op een camping in Frankrijk. Daar ontmoette we twee lieve creatieve mensen die toen nog in Arnhem woonde, maar over een paar jaar zouden verhuizen naar Almere Oosterwold om een eigen huis te bouwen! En daar zijn ze nu mee bezig! Ze hebben een prachtig stuk kavel met een lief klein tiny house, een moestuin en een prachtig grote tuin met Indische loopeendjes en kat Noortje (ik ben hier nog nooit geweest maar nu al verliefd haha). En ik ben hier welkom om mijn concert te geven!

Binnenkort volgt hier in de nieuwbrief meer informatie, maar ik zou zeggen: zet zaterdag 12 juli 14:00 alvast in je agenda!

Mijn kat Purrie in mijn eigen tuin. Wel ongeveer de vibe van het tuinconcert waar ik voor wil gaan ;) 

Ik besef nu opeens hoe snel dit is gegaan. Dat ik een idee had, een vraag heb uitgezet, contact heb gehad met iemand, en dat er nu een concert gepland staat. Door de ogen van mijn huidige zelf klinkt dat niet gek. Maar nog niet heel lang geleden kon dit echt MAANDEN duren.

Toen ik mijn album release show aan het plannen was ging dat zo. Het was ZO moeilijk in mijn hoofd. Ik zat in een soort extreem langzame maar-het-moet-perfect-en-ik-moet-deze-mail-echt-NOG-een-keer-nalopen vastgelopen grammofoon plaat vibe. Live spelen voelde heeeel beladen. En het voelde allemaal zo groot. Omdat ik het zelf ook enorm groot maakte. Ik zat in een spagaat van groots willen zijn en me tegelijkertijd compleet klein en fragiel voelen. Gezien willen worden én niet bekeken willen worden. Uiteindelijk is er een knop omgegaan en kon ik in de actie komen, maar de beladenheid was niet verdwenen. Ik organiseerde een veel-voel-vriendelijk concert. Voor mezelf achter de schermen. Ruimte innemend. Mijn special needs als autistische muzikant aangevend. Maar óók voor mijn publiek. Misschien nog wel méér voor mijn publiek dan voor mezelf.

En daarmee werd dat hele ding faking groot. Een album release show. Én het vieren van een debuut-album. Én voor het eerst in jaren weer een live-set spelen. Én op een locatie die ik niet ken. Én een heel veel-voelend publiek faciliteren. En dat bijna allemaal zelf.

Mensen vroegen de weken erna: maar je hebt er wel van genoten toch? TOCH?! Nou, nee. Eigenlijk bijna niet. Ik ben weken ervoor tering zenuwachtig geweest en weken erna uitgeput.

Ironisch toch? Hoe ik in mijn poging de prikkels te verminderen, het eigenlijk juist heel groot maakte en ik daar overprikkeld van raakte. Haha. Ja. Lachen en huilen tegelijkertijd.

En nu. Nu staat er een tuinconcert gepland. Er hoeft geen draaiboek te komen. 14:00 begint het. Om 13:00 kom ik aan met Reinie (mijn bassist). Bouwen we op, even soundchecken en go. Tsja en als het regent, dan regent het en zoeken we een andere plek.

Het is zoveel lichter. Speelser. Luchtiger. Omdat ik het gewoon heel klein heb gemaakt.

En eerlijk: omdat ik dichter bij mezelf blijf. Ik vind het heel nobel van mijn jongere zelf (ja, die van 1 jaar geleden haha) om een concert te faciliteren die een keer aansluit op de neurodivergente bezoeker ipv de neurotypische bezoeker. Maar ik voel nu dat ik daar best ver in ben gegaan. Niet zozeer praktisch, maar wel energetisch. Ik maakte het EXTREEM belangrijk. En vergat daarbij een beetje mezelf. Én mijn kunst.

Ik sta nu sterker in mijn schoenen. En kan beter contact maken met wat ik nodig heb. Waar ik zin in heb. En durf dat nu gewoon uit te proberen. Doen. Voelen. In plaats van te lang blijven denken. En analyseren.

Ik heb er super zin in. Om mijn energie te steken in het zingen van mooie liedjes. In jullie meenemen in een prachtige sonische wereld die ik samen met Reindert maak. En om de nummers van Blauwdruk in het zonnetje te zetten in de tuin van mijn gastvrouw.

Ik hoop dat je erbij bent!

Liefs,

LOSKOP