Ik lig kindloos in de kist 🥀

Mijn nieuwe Binnenwereld-nummer van september is gereleased: 'Vrouw'.  

Een nummer over vrouw-zijn, rouw en mijn zoektocht naar een kindvrij vrouwenbloed.  Er zijn al meerdere nieuwsbrieven uitgegaan waar ik mijmer (of beter gezegd pieker) over het vraagstuk 'moederschap'. Maar de afgelopen week liepen de emoties zo hoog op dat ik besloot niet meer in rondjes te willen draaien. Ik kocht een boek. Een werkboek dat me gaat helpen naar binnen te gaan. And for once and fucking all te ontleden wat daar van binnen allemaal gaande is. Ik heb er nu 1 week met het werkboek opzitten en...  Ik voel me beurs. Een beurs hart. Een beurs lijf. Vanaf mijn 30e ben ik bezig geweest de maatschappelijke normen over vrouw zijn en baren van mijn lijf af te pellen. Na jaren in een te klein hok te bewegen, konden mijn ledematen zich eindelijk weer  uitstrekken. Mijn benen strekte zich uit, mijn armen spreidde zich op zij en ik begon eindelijk te voelen wat ík eigenlijk wilde. Welke vorm ík met mijn lijf wilde maken. En dat ik een kindvrije vorm van leven misschien wel fijner zou vinden.  Maar in deze zoektocht, waar ik zo graag antwoord wilde op vragen, bleef ik doorkneden en kneedde ik mezelf tot een karikatuur dat ik niet was: een mens dat simpelweg geen kinderen wilde. Die het prima vind met een partner en een hond.  Het was makkelijker geweest als dat zo was. Maar ik ben het niet. De afgelopen weken ben ik er achter gekomen dat die 5% die wel kinderen wilt misschien wel groter is. Groter, intenser, emotioneler. Ik heb dit vraagstuk zo met mijn hoofd proberen te begrijpen dat ik vergat dat een gevoel niet te vertalen is in een analyse van procenten.  Dat deel in mij dat wel een kind wil, is niet 5%. Het wil een kind. En het beeld dat daar bij komt kijken, het beeld van een spelend hummeltje in een tuinbroek, dat is een gevoel.  En wanneer ik denk dat dat hummeltje er niet zal lopen, dan breekt een deel van mijn hart. En dat doet pijn. Dat voelen, doet pijn. But I'm doing it.  Zoals Ann Davidman in het boek schrijft: er is een verschil tussen desire en decision. Een verlangen staat los van de keuze die je maakt. En dat geeft me iets meer rust. De komende weken hoef ik geen keuze te maken. Ik mag eerst het verlangen onderzoeken én het verdriet dat daarbij komt kijken voelen. En daarna, komt de rest.  De Binnenwereld release van 'Vrouw' gaat gepaard met die tekst, of essay, waar ik 5 uur over deed. Ik voelde de behoefte om, het herdefiniëren van vrouw-zijn, te beginnen bij het begin: mijn zoektocht als jong meisje naar mijn biseksualiteit. En later mijn zoektocht naar mijn genjderidenteit.  PFOE! Het voelt zo groots en diep om te delen. Ik weet niet helemaal hoe ik vorm moet geven aan iets dat zo kwetsbaar en donker voelt. Ik hoop dat ik je in deze vorm, met deze nieuwsbrief, mee kan nemen naar de bodem van de rivier. En kan laten zien wat er daar, op die plek waar we bijna nooit over praten, allemaal leeft.  Ik zie onderwater-demonen, lichtgevende visjes, zacht koraal en water dat nog modderig is. Ik schaam me er een beetje voor. Dat het zo mistig is. Zo on-helder. En dat ik opnieuw zo zoekende ben.  Maar masker af. Krachtig zijn in kwetsbaarheid. Fuck it. Dit is wat leven is. Grijs-gebied. Nuance. Niet-weten. En hopelijk mag ik in dat niet-weten jou het gevoel geven dat je niet alleen bent in je zoektocht. Naar vrouw-zijn. Man-zijn. Mens-zijn. 

De albumcover van 'Vrouw'

Hieronder De Binnenwereld-tekst waar ik 5 uur over deed:

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik heb nooit helemaal in het plaatje gepast van wat er van een meisje wordt verwacht in deze maatschappij.

Ik weet nog goed dat ik als 1e klasser op een middag huilend thuis kwam, omdat ik ‘rare’ gevoelens had gehad naar een meisje: 'Mama, ik ben bang dat ik lesbisch ben'. Ik barste in tranen uit.

Huilen, huilen, huilen.

Toentertijd was het verschrikkelijk om gay te zijn. Want ‘anders’. Toentertijd kon je ook alleen maar hetero of gay zijn. En ik was geen van beiden.

Dus, zonder label om me mee te kunnen identificeren, was ik als biseksueel meisje, en uiteindelijk jonge vrouw, lange tijd niks. Ik hing ergens tussen in. En dat voelde nog erger dan gewoon gay zijn. Want als er geen naam is voor jouw seksuele geaardheid, dan ga je -als jong meisje met minderwaardigheidscomplex- al snel denken dat er iets mis is met jóu.

Mijn ingewikkelde relatie met wat de maatschappij van mij als meisje verwachtte werd ingewikkelder.Op de middelbare school moest ik een paar keer per dag naar mijn kluisje om mijn boeken te wisselen. Als ik pech had was dat precies op hetzelfde moment dat die grote intimiderende jongen zijn kluisje opende. Hij keek op me neer en zei:

'Ben je nou een jongen of een meisje?'

Ik stond altijd met mijn bek vol tanden. Ik wist wel dat ik 'meisje' moest zeggen, maar eerlijk gezegd wist ik ook zelf niet of dat wel het antwoord was. Niet dat dat zijn a-sociale ‘vraag’ goedpraatte. De binaire verwachting spatte er vanaf: 'ff gaan kiezen nu meissie'.

De manier van zijn communiceren achterwegen gelaten, snapte ik zijn vraag wel. Mijn lange haren, mijn jongensachtige gezicht, de oversized truien van mijn vader. Ik zag er androgyn uit. En niet alleen van buiten zag ik er vaak niet uit als een standaard meisje, maar ook van binnen heb ik me nooit helemaal 'vrouw' gevoeld. Het is moeilijk te beschrijven, want:

Hoe kun je voelen wat 'vrouw zijn'?

Hoe kun je voelen dat je een man bent?

Zonder te belanden in uiterlijke kenmerken.

Sinds die kluisjes toen ik 12 was tot aan de tekst die ik nu schrijf als 35-jarige zit een lang proces van onderzoek naar mijn identiteit als vrouw en queer. Op mijn 25e heb ik officieel met de buitenwereld gedeeld dat ik biseksueel was, maar mijn zoektocht rondom gender bleef ik nog lang uitstellen.

Ik was ontzettend bang voor wat ik zou aantreffen als ik ook die lagen van 'zo moet je vrouw zijn' zou afpellen. Wat zou er overblijven? Weer iets wat nergens bij hoort? Misschien wel een man?! Zo lang verstopt dat ie zijn rol als vrouw goed speelt. Jezus, dan ben ik trans. Of misschien eerder iets... onzijdigs? Ja, dat voelt meer kloppend. Maar hoe de fak moet ik dat dan weer gaan vertellen?! Nooit dat mensen dat gaan begrijpen. Die zullen me wel een aansteller vinden die aan éé label niet genoeg heeft.

Maar de LGBTQ-community bleef groeien en de regenboogvlaggen verspreidden zich door het land. Steeds vaker raakte ik in gesprek met mensen die zich niet helemaal vrouw en niet helemaal man voelde. Non-binaire personen. Ik wist al snel dat die term niet passend voelde. Ik voel me namelijk ook wél vrouw. Maar op veel momenten ook totaal niet.

Waar ik vroeger vooral gefrustreerd voor mijn kledingkast had gestaan, begon ik nu bewuster het verschil op te merken. De ene dag voelde ik me fijn in een strakke hoge broek en tanktop, de andere dag hijste ik mezelf het liefst in grote oversized skatekleding waar ik zo plat en jongensachtig mogelijk in leek. Je genderidentiteit heeft in principe niks te maken met hoe je er aan de buitenkant uit ziet (dat heet ‘genderexpressie’), maar in mijn geval wisselde mijn kleding elke dag mee met hoe ik me van binnen voelde. Dat betekende niet alleen een ‘lekker dynamische’ garderobe. Ik had ook last van genderdysforie. Best spannend om te zeggen. Maar dat is wel wat het was. De enige dag vond ik mijn borsten prima, maar op andere dagen fantaseerde ik over geen borsten hebben, maar zo’n mooi platte bast zoals jongens hebben.

Het was soms heel verdrietig, maar vooral ontzettend verwarrend. Want net zoals ik als biseksueel persoon geen benaming had voor wat ik voelde, miste ik dat nu ook. Dus toen ik op mijn 30^e die term voor het eerst las, ‘genderfluïde’, voelde ik aan alles: ja, dat is het.

Het beweegt.

Het is veranderlijk.

Het is fluïde.

En dat had ik al die jaren misschien vooral moeilijk gevonden, omdat ik ook op dit vlak had geleerd dat het het een óf ander moest zijn: óf helemaal vrouw voelen óf helemaal man. Maar mijn genderidentiteit, en ik denk die van velen met mij, is niet zo binair. Ik voel me vrouw en heel vaak onzijdig. Gewoon.. genderloos. Iets er tussenin.

Nou, dat was wel genoeg onderzoek denk je niet? Haha jezus. Maar toen ik dacht dat ik mijn eigen identiteit als vrouw en mens ondertussen wel ruimschoots had gedefinieerd belandde ik als dertiger -onvrijwillig- in een (hopelijk) laatste onderzoek. Ik was ondertussen de 30 al gepasseerd en dacht minstens elke week na over moederschap. Kinderen. Baby’s. Baren.

Niet omdat ik perse een verlangen voelde. Als er al iets van verlangen was dan werd dat eigenlijk alleen maar minder in de jaren die volgden. Iedereen om mij heen begon baby’s te krijgen. Mijn broer. Vriendinnen. Nichtjes. En in 4D zag ik het beeld dat ik had van kinderen krijgen compleet afbrokkelen als opgedroogde babykots (kon het niet laten).

Levens veranderden. Mensen veranderden. En vriendschappen werden anders. En dan niet altijd de leuke versie van ‘anders’. Wat ik toentertijd wél als een voordeel zag was dat ik nu allerlei plekken had waar ik stiekem kon oefenen. Na een tijdje besefte ik echter dat ik de rol van makkelijke oppas tante wel probeerde te spelen, maar dat ik haar eigenlijk niet was. Elke keer als ik werd gevraagd als back-up oppas was ik opgelucht als er een andere oppas was geregeld.

Hoe kon dit? Toen ik 12 jaar wist ik al dat ik kinderen wilde. Ik ben het onderwijs in gegaan omdat ik zo erg hield van kinderen! Maar waar ik in mijn werk als theater docent al die authentieke kleine mensjes wel kon opvreten, maakte mijn lijf bij oppas-kinderen vaak een beweging naar achteren... Lees verder op De Binnenwereld 🌀

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Het vervolg kun je verder lezen op De Binnenwereld. Voor 3,- per maand (elke maand opzegbaar) kun je:

• het nummer 'Vrouw' horen

• de gehele tekst lezen

• én ontvang je een digitale ansichtkaart met tekst van het nummer 'Vrouw'. 

De digitale ansichtkaart uit De Binnenwereld van september 2025

X LOSKOP

ps. ik zit er aan te denken De Binnenwereld in een andere vorm te gaan gieten: elke maand een release van een nieuw nummer die beschikbaar is op basis van een pay-what-you-want systeem. Plus een preview erbij zodat je een snippet van het nummer kunt horen! Hiermee hoop ik De Binnenwereld laagdrempeliger te maken. Ik ben namelijk bang dat er veel mensen zijn die mijn muziek wel wíllen horen, maar niet vast willen zitten aan een maandelijks abonnement. Wat vind jij daarvan? Zou dat beter werken voor jou? Een zelfgekozen bedrag betalen voor één nummer dat resoneert? Zo ja, klik dan even op dit linkje. Dan weet ik hoeveel mensen geïnteresseerd zijn hierin en dan kun je gelijk een snippet van 'Vrouw' horen :)