Mijn circus-pakje mag uit 🌀

Ik kan het niet te lang maken, want over faking 2 WEKEN alweer ga ik verhuizen en het begint nu écht echt druk te worden. Ondertussen zit ik midden in een project wat ik als freelance doe en waar ik gister een DIEP gevoel van belonging ervoer.

Het gaat over het Mental Health Mixtape project. In dit project begeleid ik, samen met mijn muzikale compagnon Witek, jongeren met een mentale kwetsbaarheid. In 3 maanden schrijven we een nummer, nemen we het op en presenteren ze het nummer tijdens de release avond eind december! 

Dus ja. Dit project loopt MIDDEN door mijn verhuizing.. En tóch heb ik er voor gekozen dit project aan te nemen. En daar ben heeeeel blij om. Ik wordt betaald om te doen waar ik zielsgelukkig van wordt: mooie muziek maken.

Ik heb drie jonge meiden onder mijn hoede. De eerste weken heb ik hen geholpen met het schrijven van hun nummer. In eerste instantie zou iemand anders de opnames en producties doen. Maar ik wist dat hij uit de hiphop scene komt. En zich richt op totaal andere nummers dan die meiden hadden geschreven. Ik dacht: fuck, ik moet dit gewoon zelf doen. 

Dus de afgelopen weken stonden in het teken van het produceren van drie nummers. De basis stond er: akkoorden, zangmelodie, tekst. Maar verder moest ik alles erom heen bouwen. 

Ik heb de meiden gevraagd naar 'reference tracks': nummers van andere artiesten die elementen in zich hebben die zij in hun éigen nummer terug willen horen. Zo brengen we de bouwstenen in beeld van de muzikale wereld van hun nummer: kleur, textuur, ritme. 

Dit proces voelt magisch. Het is niet een fase waarin ik heel pro-actief dingen bedenk. Het is eerder een fase waarin ik heel goed probeer te luisteren naar wat dit nummer nodig heeft. En dan laat het DNA van het nummer zich langzaam zien. Heel mooi. 

De afgelopen weken heb ik uiteraard non-stop deze 3 nummers in mijn hoofd gehad. Het is een soort obsessieve hyperfocus waar ik heel goed op ga. Een hyperfocus die ook juist gedijt bij pauzes. Op de fiets, onder de douche, dát zijn de momenten dat ik opeens de melodie van de vocals in de bridge hoor. 

Deze week begon de ene laatste fase: het opnemen in de studio. Samen met de meiden zijn we naar de studio van mijn compagnon Witek gegaan om hun éigen vocals op te nemen! 

En daar gebeurde het. 

Het moment dat er een groot puzzelstukje op zijn plek viel. Midden in mijn hart. Mijn buik. Mijn ziel? Mijn levensvuur? Haha gadverdamme. Maar eigenlijk wel precies zoals het voelde...

De studio van Witek is helemaal af. Mooie lampen. Een akoestisch behandelde opname-booth. Een interface met 'talk-back': een knopje waarmee je kan praten met degene die in de opname-booth staat. Ik voelde me ZO COOL. Maar het oversteeg het 'woo ik ben cool, want ik zit op deze stoel en mensen luisteren naar mij via mijn vet coole talk-back'. 

Het was een diep gevoel van:

This is where I belong. 

Ik vertel aan mijn coachee Jasmijn hoe je de juiste noot kan halen :) 

Ik zag mezelf op dit filmpje. En ik was... zó blij met mezelf?! Een gevoel dat ik niet vaak ervaar. Ik dacht: wat een knap mens! En: omg she knows what she's doing! Ik keek naar mezelf en zag gewoon dat ik zó erg op mijn plek zit achter die tafel.

En alles komt samen daar. Mijn lesgeef skills. Mijn muzikale skills. Mijn liefde voor technische dingen. Knopjes, lichtjes, schuifjes. Heerlijk. En tot slot: mijn introverte persoonlijkheid. Een studio is als een donker holletje dat je meehelpt om dieper naar binnen te gaan. 

Het is geen kuuroord. Na 4 uur in de studio werken ben je faking gesloopt haha. Het is hard werken. Maar de basis-vibe van een studio haakt aan op wie ik ben als mens. En dat zie ik als ik naar dit filmpje kijk. 

Ik heb mezelf heel vaak zo in beeld gezien. Op prachtige filmpjes of foto's van professionele fotografen. Maar dat waren allemaal beelden van optredens. Van mezelf in een mooi pakje, mooie make-up, mooie lichten. Natuurlijk is het vet om jezelf zo mooi in beeld te zien, maar het verschil was... dat ik een leeg omhulsel zag. Ik zag voorbij het mooie plaatje een meisje dat zich helemaal niet gelukkig voelde daar.

Ik voelde me eigenlijk altijd semi-kut op het podium. Het was áltijd stressvol. En het voelde altijd een beetje als een circus act. Want... dat ís het ook gewoon. Niemand heeft in het dagelijks leven zoveel ogen op zich gericht. Dus op zo'n podium staan is leuk voor je ego, maar voor de rest van je ziel voelt het fucking naakt. Exposed. En composed. Elk woord weeg je af. Je let op wat je zegt. Want iedereen kan het horen. 

Een paar weken terug werd ik gevraagd voor een optreden, van best wel een bekend radioprogramma met twee bekende presentatoren. Ik werd woensdag gebeld, zondag zou ik moeten spelen. 4 nummers, 6 uur aanwezig zijn totaal (opbouwen, wachten, soundcheck, de hele uitzending bijwonen). €250,- inclusief reiskosten en btw. Het was midden in een drukke week. Eigenlijk moest ik het niet doen. Maarja, dan zou ik het mislopen.

Maar ik vroeg mezelf: wat Val? wat zal je dan mislopen?  

Het laatste optreden dat ik deed had ik aangenomen voor de 'exposure'. Goed voor mijn zichtbaarheid. Ik deed het optreden, postte erover op Instagram, kreeg 100 likes op mijn post en... dat was het. Verder niks. Geen fair-pay inkomsten. Geen 50 nieuws nieuwsbrieflezers. Geen verzoeken voor studio werk. Wel zenuwen. Wel stress. Wel 7 dagen bijkomen van het optreden. En laten we eerlijk zijn, natuurlijk ook een beetje trots. Blij dat ik hoge ogen gooi. Maar.. de gains waren niet in verhouding met wat het me kostte.

Wat loop ik dan precies mis voor dit optreden? 

Ik heb het afgezegd. Ik heb het 'laten lopen'. Zondag was de radio-uitzending en maandag werd ik wakker. En ik leefde nog. Er was niks veranderd. ER WAS NIKS VERANDERD. 

Het was een groot inzicht. Ik hoef niet meer een circus-pakje aan te doen. Ik wordt ook gezien als ik níet op een podium sta. En nog belangrijker: ik zie zelf zoveel meer als ik niet op een podium sta. 

In de studio heb ik geen zenuwen. In de studio hoef ik geen media training te doen. In de studio hoef ik mezelf niet te censureren. 

Ik zeg niet dat ik nooit meer ga optreden. Maar misschien mag ik gaan accepteren dat 'de droom' waarvan ik dacht dat ik ernaar verlangde (AKA artiestje op een podium) eigenlijk helemaal niet bij mij past. 

Deze verschuiving is al een lange tijd gaande. En ik voel eens in de zoveel tijd weer een verdieping binnen deze shift. Langzaam maar zeker herdefinieer ik mijn definitie van succes. Mijn definitie van wat het betekent om vervult te zijn. En dát voelde ik toen ik naar die video keek van mezelf in de studio.

Daarnaast was dit ook een mooie inspiratiemoment voor wat ik allemaal zelf kan gaan bouwen in de studioruimte van mijn nieuwe huis! Een warme creative space waar je je welkom voelt. Zachte kleden om op te liggen terwijl je luistert naar de eerste versie van je opname. Een waterkoker met Yogi en Clipper thee. Mmm. Een muur vol instrumenten om je muzikale wereld mee te bouwen. 

Over een paar weken kan het eindelijk! Ik heb zooooo'n zin om andere veel-voelende makers/muzikanten/singer-songwriter te ontvangen in mijn eigen professionele studio!

Na mijn verhuizing, vanaf februari/maart 2026, open ik mijn studio weer (misschien noem ik het wel De Binnenwereld studio). En ik heet je van harte welkom. De studio in met iemand doe je niet zomaar. dis voel je vrij om je vragen te stellen, je twijfels, je hoop. Schroom niet te mailen :) 

De shop

Vorige week is mijn shop weer opengegaan met mijn Blauwdruk mokjes en prints met DIKKE KORTING! Nu bleek er alleen iets mis te zijn gegaan aan de achterkant van de shop waardoor het kopen van meerdere dingen niet kon. Dat is gefixt!

Een cadeautje voor je Sinterklaas-lootje of een kunstzinnig cadeau voor kerst? Er zijn nog 3 handgeschreven prints en 2 mokjes over met 50% korting! Koop ze in mijn shop met de kortingscode nieuwsbriefkorting!

x LOSKOP