Ik ben een atoombom, op zoek naar ruimte om te landen

Ik ben boos, verdrietig, moe, overspannen. Eigenlijk all over the place. But I’m here.

Ik dacht dat ik na 3 maanden weg zijn alleen weer terug kon komen met een gladgestreken ‘het is lente, YEEH, ik ben geheeld, YEEH alles is weer goed’ energie. But who am i kidding? Daar kwam je 3 maanden geleden ook niet voor :’)Mijn hoofd zit vol, mijn hoofd ontploft. Ik ben nog steeds autistisch en de laatste tijd haat ik het meer dan ooit. Hoe moeilijk het is om mijn emoties te reguleren. Hoe ik niet eens weet waar ik moet beginnen met deze mail. Moet ik 3 maanden samenvatten? Alles in hapklare brokken snijden? Of alles eruit kotsen omdat dat precies is waar mijn nieuwe EP over gaat? Laten we die laatste doen.

Omdat ik tijd genoeg heb gehad om shit te overdenken. Omdat ik altijd denk dat ik dingen geheim moet houden omdat dat is wat je hoort te doen als verantwoordelijke artiest met een communicatieplan. Maar, fuck it. Ik ben hier vooral een mens die het beste gaat op eerlijk zijn, dus fuck al het overdenken. Je krijgt alles te horen in deze all over the place ‘hoi ik ben na 3 maanden terug op aarde’ mail.

Ik ben bezig met een nieuwe EP. Album? Plaat? Wie weet. Maar nieuw werk! Dat vorm begint te krijgen!! En ik ben ZOOOOO faking blij dat ik iets heb om me aan vast te houden. Hoe ik me in mijn echte level voel, vindt houvast in een nummer dat waarschijnlijk centraal gaat staan op deze EP: ‘Atoombom’.

Want de laatste maanden voelt het alsof ik, met een felle gloeilamp op mijn gezicht, door een KGB-agent met mijn neus op een koude tafel vol feiten wordt gedrukt. De druk blijft toenemen. Er komt meer binnen dan ik kan verwerken. Oude patronen poppen op als pollen in de lentelucht. Hoi, daar zijn we weer. Ik voel me als een atoombom die op knappen staat. Nergens een veilige plek om te landen. Overal het risico om iets, of iemand, weg te vagen zodra ik me laat gaan. Dus ik laat me niet gaan. Ik houd het in. En ik doe alsof ik normaal ben. Call it trauma, of autisme, maar ik voel me eenzaam, geïsoleerd, en het kost me grote moeite om terug op aarde te blijven komen als een normaal mens. Ik voel me een alien met een goedkoop mensen-pak van de feestwinkel uit de RR2085-planeet. Ik pas er net niet helemaal in.

Er is nog veel meer te vertellen, maar dat is voor de volgende keer. Voor nu ben ik (toch!) blij om te kunnen vertellen dat deze nieuwe emotionele pijn/groei/fuckedupheid een nieuwe artistieke vorm begint te krijgen. Een vorm waar het niet hoeft te landen. Waar het zo onaards mag zijn als ik wil. En waar het, júist vol metaforen, storytelling en non-relativeren, tot zijn recht komt. En waar het hopelijk, wanneer het zover is, jou wat minder geïsoleerd doet voelen. Welkom op onze planeet: RR2085. Waar we onze ruimte bereizen en pakloos rondzweven.

Ik heb dit gemist. Laat me weten hoe het met jou gaat, als je wilt.

Liefs, LOSKOP