Voicememo: 'Vreemde vormen' ☁️

Goedenavond lieve veel-voeler,

Vergeef me voor een zondag vrije nieuwsbrief. Het leven kwam er even tussendoor en ik ben om 18:30 in slaap gevallen. Maar er is genoeg te delen. 

Over zeven weken verhuis ik, ik zit wellicht nog steeds in de nasleep van uitgevallen zijn in de zomer en de dagen worden korter. En oja, autisme. Dat zijn de redenen die ik heb bedacht waarom ik me zo'n slappe, depri vaatdoek voel. Ik ben zo moe. Ik moet elke middag slapen, en dan ben ik alsnog moe.

En toch, na maanden heb ik weer eens mijn gitaar opgepakt. Er was een mooi lijntje dat ik op de gitaar had bedacht. En opeens, liggend in bed met mijn warmte-deken onder me, kwam er een melodie. Over bladeren die veranderen van kleur. Over mijn lievelingsboom die ik voor het laatst zie verkleuren. Over hoe ik altijd het idee had om een foto-serie te maken van zijn seizoenen en hoe het nu opeens te laat is. 

Mijn lievelingsboom. Met mijn verrekijker. Vanuit het slaapkamer raam. 

En zo ontstond er het idee om dan maar zijn herfst en winter vast te leggen. Niet wetende dat ik daarmee ook mijn herfst en winter vastleg. Hoe ik langzaam aan het verkleuren ben. En hoe ik langzaam bladeren moet loslaten: het huis waar ik nu in woon. 

Op sommige dagen kan ik niet wachten om in mijn nieuwe huis te wonen. De nieuwe kleuren op de muren te verven. Om mijn nieuwe leven te starten in een huis dat voelt als een speeltuin. 

Maar op andere dagen voel ik me als een kat die niet in zijn reismandje wilt. Die nu al zenuwachtig wordt van het idee dat alles 

Ik heb er over gelezen. Natuurlijk heb ik erover gelezen. It's an autism thing. Het lezen én moeite hebben met objecten die verplaatst worden. 

Voor ik teveel uitweidt: ik wilde eigenlijk zeggen dat ik probeer wat minder perfectionistisch te zijn in wat ik maak. Deze nieuwbrief, mijn muziek. Want in dit soort intense periodes heb ik de neiging om steeds meer te bevriezen. En, hoe voller ik loop, hoe minder ik beweeg en hoe meer ik mezelf vastgraaf in denken. 

Dus dat probeer ik vanavond te doorbreken. Ik had al een refrein geschreven en nu net heb ik er een couplet bijgemaakt. Ik vind het prachtig geworden. Ik hoor al de productie erbij, maar dat komt later. 

Ik weet niet wat het is, maar het idee dat ik hier in het donker zit, met mijn raam open, kijkend naar de donkere wolken, zingend over bladeren die verkleuren en vreemde vormen.... en dat ik dat réchtstreeks aan jou kan laten horen. Zonder algoritmes en marketing-plannen. Het voelt zo intiem. Zo puur. 

De voicememo van 'Vreemde Vormen' kun je gratis luisteren hier op mijn website. Hij staat in het logboek (aan de rechterkant). 

Vreemde Vormen

Kom voorbij

de wolken drijven

in het wit

Lange lijven

worden stijver

in het gewicht

En ik lees boeken

ik blijf zoeken 

naar evenwicht

Maar ik ben moe

mijn ogen

vallen dicht

Het blad valt

langzaam

Van groen, geel

bordeaux rood

Ik val

langzaam

in

vreemde

vormen

Voice-memo 'Vreemde Vormen'

x LOSKOP