Ik kan het dragen, al mijn lagen ✨

Ik verzuip al een paar weken in een glas met daarin een cocktail van onzekerheid, eenzaamheid en verwarring.Er zitten zóveel gedachten, vragen en twijfels in mijn rondom wat ik moet doen rondom LOSKOP. Hoe ik me moet positioneren als kunstenaar, maker en creatieve ondernemer. Instagram heb ik links laten liggen. Het ene moment voel ik me een sterke anti-kapitalist die nog vóór het einde van haar leven heeft ontdekt dat de meer-meer-meer ratrace haar niet gelukkig gaat maken. Het andere moment kom ik in gedachten met hangende pootjes terug met een knallend marketingplan, want niet-keihard-gaan-voor-je-talent is je eigen ruiten inslaan toch?

Ik heb een diep verlangen om gezien te worden.En ik vraag me al weken af waar dat verlangen vandaan komt.Is het ego is? Trauma? Of ook iets anders? Een verlangen dat inherent is aan kunstenaar zijn? Een verlangen om te maken. Om schoonheid te creëren. En om die schoonheid ook te délen. Te verbinden middels die schoonheid.

Afgelopen dagen heb ik in rondjes gelopen. Gepraat met mensen. Artikelen gelezen. Jezus, ik heb het zelfs gegoogled. Dat laatste was waarachtiger dan ik verwacht. Maar alsnog voelt het nog niet alsof ik geland ben. Alsof de wortel er uit is. Alsof het laatste puzzeltjestukje past.

Nee, ik heb afgelopen weken vooral op dat puzzelstukje lopen rammen tot ik hem alsnog in de puzzel had gedauwd. Schots en scheef.

Ik wil zo graag dat al die gedachten zouden op-lossen. Dus vandaag heb ik precies het tegenovergestelde gedaan.

Ik ben gaan fietsen. Picknick mee. Thee, nectarine, zelfgemaakte limonade, toastjes met zoete aardappeldip. En fietsen fietsen fietsen. Het was heerlijk. Wat was de wereld mooi. Groen. Vruchtbaar. Veerkrachtig. 

En zo rijdend op mijn fiets kon ik alles wat helderder zien. Ja, it's been a wild ride afgelopen weken op het gebied van 'wtf moet ik me mijn muziekcarrière. Maar misschien is dat gewoon wat het even is. Wat het léven is. Pieken, dalen en het steeds opnieuw proberen te dragen. Afgelopen vrijdag bracht ik hier een nummer over uit in De Binnenwereld: 'Dragen'. Over hoe het steeds beter gaat in mijn leven. Hoeveel meer ik kan dragen. Maar het voelde een beetje een hypocriet. Ik was het helemaal niet aan het dragen. Ik was aan het zeiken, aan het paniekvoetballen en aan het janken op de vloer van mijn muziekstudio. Maar nu, na een dag met wind door mijn haar en zon op mijn kop, bedenk ik me dat dat misschien juist dragen is. Verdragen. Al kronkel je als een vis op het droge. Voel je je kwetsbaar, exposed en lelijk. Misschien is DAT juist waar dragen over gaat. Niet het dragen wanneer het allemaal van zijn leien dakje gaat, maar de draagkracht die je nodig hebt wanneer je zoekt en zoekt, maar de uitgang van het doolhof maar niet kan vinden. Om daar, in dat doolhof, dat kleine kindje in jou onder de arm te nemen. Aan te kijken. En samen met dat kindje die wervelwind aan emoties en gedachten te ver-dragen. Als een moeder. 

Ik kan het dragen

al mijn lagen

Ik ben een moeder

en een kind

Ik ben een vader

ik probeer het te laten

Ik laat het los

in de wind

Je kunt de live-versie van Dragen nu beluisteren op De Binnenwereld. En het voelt semi-gek, misschien vooral kwetsbaar, om te zeggen. Maar als je 3,- kunt missen, overweeg dan om je te abonneren op De Binnenwereld. Al is het voor een maandje. Jouw bijdrage geeft mij niet alleen een financiële waarde, maar vooral een diep emotionele waarde die zegt: je kunst doet er toe. Je kunt ook een eenmalige donatie doen. Wat voor jou goed voelt. Uiteraard :)  Over twee weken, op zaterdag 12 juli, zal ik 'Dragen' ook ten gehore brengen tijdens mijn LIVE concert! Ik kan niet wachten om jullie weer in het echt te zien <3 En mijn kunst, de schoonheid van de muziekverhalen, met jullie te delen. En daarin te verbinden. Koop hier je tickets.

Liefs,

Valentina