Het monster bleek een kindje te zijn

Ik werd vanochtend wakker en voelde wat ik al de hele week zag aan komen:  Mijn lichaam is op.  Spannende gesprekken op werk, jarig zijn, verjaardag vieren, eerste dag van een nieuwe freelance-klus als creative mentor, een vriendin die niet lekker gaat, een workshop midden in Utrecht EN OJA EEN HUIS KOPEN.  Nu niet boos worden op je lijf, Val. Juist lief zijn! Je hebt haar compleet op gebruikt deze week, dus wees compassievol voor wat ze allemaal voor je heeft gedaan.  Je hebt gelijk, grote Val. 

Je hebt zo gelijk. Als ik goed luister hoor ik een diepe behoefte aan stilte. De chaos, drukte en onophoudende toevoer van gestresste mensen in Utrecht deed me weer beseffen hoe erg ik van stilte houdt. En hoe ik pas in de stilte, mezelf kan horen. 

Vanochtend begon ik mijn dag in stilte. Schrijven bij het raam. Kijkend naar de lucht die langzaam veranderd. De wind die de boomtoppen laat bewegen. 

En zo ontstaat er ruimte om weer te voelen waar ik heen ga met loskop. Ik denk terug aan drie video's die ik gister zag: over Gabor Maté en zijn zienswijze op pijn, over een random Instagram-gast die zegt dat je niet 1 miljoen volgers kan hebben én mentally stable kan zijn en over Bennie Jolink die straalt als ie het over zijn kleindochter heeft. 

Deze drie video's deden puzzelstukjes op zijn vallen over wie ik ben als mens en maker. En waar ik naartoe wil blijven bewegen met LOSKOP. 

Schrijven bij het raam. 

Does the pain ever go away?  Dus. Een moe lijf. Een lijf dat daardoor ook niet de energie heeft om dingen te relativeren en shit wat groter maakt. Het monster De Dood schuift dan altijd aan. En misschien was dat niet eens zo erg. Want als schrijvende kwam ik weer een stukje dichterbij hem. Of eigenlijk... haar.

Gister zag ik een filmpje van Gabor Maté (mixed feelings over zijn boeken, maar dit vond ik een interessant interview). De interviewer vroeg: 'does the pain ever go away?'. Lang verhaal kort: Gabor vroeg of de interviewer contact kon maken met dat gevoel en zei daarna: als je vraagt of de pijn ooit weg gaat, dan vraag je in feite aan het 4 jarige jongetje in jou of ie weg wil gaan.

Dus toen ik vanochtend het zwarte 'monster' weer op mijn schouder voelde kruipen dacht ik... Ja? Is het een monster? Of is het een heel bang kindje?

Ik besloot een houten kistje erbij te pakken. Het oude naaikistje van mijn oma. Sinds ik weer creative coaching doe gebruik ik deze dood voor tafelopstellingen. De doos zit vol met poppetjes en kleine speelgoed voorwerpen die symbool kunnen staan voor een innerlijk monstertje. En innerlijk kindsdeel.

Ik opende de kist en zag gelijk een klein My Little Pony paardje. Ik vond hem super lelijk. En dommig. Maar het raakte iets diepers in mij.

Fuck, ze is zo klein en kwetsbaar.

Zo klein was ík ook...

Natuurlijk dacht ik heel vaak tijdens het schrijven van mijn boek 'Maken met Monsters op je schouders' dat die monsters heel vaak geen monsters blijken te zijn. En soms zelfs het tegenovergesteld van een monster: een klein, onschuldig kindje. 

Maar het is humbling en zo inzichtgevend om het weer eens zelf te voelen en het monster voor je ogen te zien transformeren tot een kindje.  Een verslaafde op zoek naar haar kick Toen ik gisteravond thuiskwam van een druk Utrecht belandde ik in een heerlijk rustig thuis zijn. Indiaas eten op de bank. En een interview van Bennie Jolink. Mijn vriend is een ware fan van Normaal en Jovink en dit was een nieuw interview / documentaire. 

Wat een heerlijk, normale, no-nonsense, progressieve, intelligente en eerlijke man is dat zeg! Het was heerlijk om als mede-maker te horen hoe hij zijn pad bewandelde in de 'muziekindustrie'. Hoe hij als Achterhoeker niet kon aarden in Amsterdam. Hoe juist trouw blijven aan zijn dialect zo mega succesvol werd. En hoe niet iedereen kon blijven in een band met een extreem tourschema.

Toen hij in 2015 moest stoppen wegens longproblemen kon hij bijna niks meer. Hij was depressief en kon alleen nog maar oppassen op zijn kleindochter. Hij zei (geparafraseerd): 'na al die jaren voelde ik me weer nuttig. Want ik had iets betekend voor een ander'. 

Het deed me denken aan mijn zoektocht naar een leven als maker. Hoe ik steeds meer kan kiezen voor dat wat mij op de lange termijn gelukkig maakt. (Geen kleinkinderen, maar wel familie. Verbinding. Stilte. Rust.) Maar hoe ik intern soms nog steeds the fame najaag. En hoe ik soms nog steeds in een fucking drug addict verander zodra ik iets van kans op beroemdheid ruik.

Ik zou willen dat ik oprecht schijt had aan succes en ongevoelig was voor alles wat te maken heeft met beroemd willen zijn. Ik bedoel dat is misschien wel nóg cooler dan beroemd zijn haha. Als ik zo ongevoelig daarvoor was had dit misschien minder kwetsbaar gemaakt. Maar dit is wat er is. Dit is nog steeds mijn achilleshiel als maker. Ik ben ergens nog steeds een verslaafde op zoek naar haar kick. Waarnaar? 

Breek me de bek niet open..  The higher the pedestal, the deeper the wounds. De afgelopen weken heb ik mijn offline leven weer heel goed opgepakt. Maar zodra ik het drukker heb, ben probeer ik mijn vermoeidheid te verslaan met quick dopamine fixes op Instagram. Gelukkig kwam daar een random gast voorbij die me toch iets tering profounds zei: 

'The higher the pedestal, the deeper the wounds. 

Healthy people have boundaries. They choose connection over clout, presence over performance, sleep over sprinting, a full heart over a full calendar.' - Justin Nault

Daaaaaamn. 

Elke zin voelde als een klap in mijn gezicht. De goede soort klap. Zo'n klap waar je even de pijn voelt, daarna de schrik alsof je net wakker bent geworden en vervolgens lacht: gooooooodverdomme je hebt gelijk. JE HEBT HELEMAAL GELIJK. 

Uiteraard is niets per definitie ongezond. Niet elke beroemdheid, topsporter of muzieklegende is mentally unstable. Maar ik denk dat heeeeeeeeeeeel veel mensen die zó veel fame, geld (of in feite recognition) najagen voortbewegen uit een wond. 

En ik ook! Als ik weer zo'n kriebel in mijn voel van 'fuck. ik heb het talent. wat als ik tóch weer wat filmpjes op Instagram zet en viraal ga?'. Het is de wond die naar boven kijkt. Naar het voetstuk waar ik mezelf denkbeeldig op zie staan. Het voetstuk dat eindelijk mijn honger stilt, mijn pijn verzacht en het gapende gat in mijn buik vult.

Maar los van hoe ongezond het is om een carrière, een heel leven, te bouwen op basis van een diepe innerlijke wond, vraagt het een leven in de spotlights om vele opofferingen. 

Bennie Jolink zei: 'ik heb niet eens zoveel talent. Ik kan een beetje van alles. Maar ik ben er gekomen, omdat ik kéihard heb gewerkt. Keihard'. 

Nou als een Achterhoekse kerel dat zegt dan zal het wel kei, kei, KEIhard werken betekenen. Heel veel optreden. Geen normale werkdagen. Werken in de zomervakantie. Werken als een communicatiespecialist. Een marketingspecialist. En een fulltime mindset. Een bepaalde obsessie om jezelf steeds opnieuw in het licht te zetten. Op een podium. Letterlijk verhoogd (laten we het maar niet hebben over de absurde relatie tussen 'beroemdheid' en fan). Jezelf reduceren tot een eendimensionaal merk dat één target audience aanspreekt zodat je, zo snel mogelijk, zo veel mogelijk, kan verkopen. 

Ja, die verslaafde zou zó al die ogen op haar gericht willen hebben. In de veronderstelling dat ze dan eindelijk echt gezien zal worden. Maar ik, de Valentina die de bus moet besturen, heb helemaal geen zin in zo'n gestoord tour-schema. Ik trek Utrecht Centraal al niet eens haha. Laat staan een leven vol drukte en grote groepen mensen.

Spelen, bewegen en delen Als ik kijk naar de toekomst, dan zie ik mezelf in mijn lijf komen tijdens handstand cursussen, roofvogel workshops & andere hobby's.. Niet de beste in iets hoeven worden, maar gewoon: een ervaring, een beleving. Bewegen. Spelen! Net zoals ik vroeger 100 hobby's had. Gewoon omdat het LEUK IS.  Ook zie ik mezelf in mijn nieuwe studioruimte. Zittend met andere makers. Diep vervuld van creatief schaduwwerk. Verder in de toekomst zie ik mijn boek 'Maken met Monsters' in mijn handen liggen. Mijn online cursus 'Creatief Ecosysteem' die gestart is!  Misschien wel een opleiding of cursus die ik zelf wil gaan doen om creatieve makers nog beter te begeleiden.  En als ik dat allemaal zeg, dan voel ik zooooooo iets anders dan de vernauwing en spanning die ik voel wanneer ik het heb over het beroemde leven. Ik voel ontspanning. Excitement! 

Creativiteit. Dankbaarheid. Aarding.  En kalmte.  Dus, ik blijf mijn weg volgen. En dat is dus ook deze dagboek-nieuwsbrieven blijven schrijven. Soms twijfel ik of ik dat wel moet doen. Hebben mensen hier wel iets aan? Moet het niet 'professioneler'? Ik denk het niet. Voor nu niet. Voor nu past dit bij de fase waar ik in zit als maker. Een overgangsfase. Zoekend. Schrijvend.  Ik denk aan sommige lezers die zeggen dat ze uitkijken naar een volgend nieuwsbrief. Ik ben heel benieuwd of dat juist te maken heeft met dat ik schrijf als in een dagboek? Hieronder kun je je gedachten x LOSKOP