Ik bevond me afgelopen week in een situatie met enerzijds een gevoel van het goed willen doen. Anderzijds pure woede. Deze situatie heet Mijn Baan.
Het komt er op neer dat mijn baan ietsje anders blijkt te zijn dan we dachten. Niemands schuld. Wel vervelend.
Op mijn werk voel ik niet meer zo veel.
Of nouja. Ik voel eigenlijk juist heel veel.
Boosheid. Overwhelm. Verdriet. Onrechtvaardigheid. Irritatie. Woede.
Maar het belangrijkste, voel ik niet.
Ik hoorde haar wel. Ergens in de verte. Een ijle stem.
Je hoort hier niet. Je komt hier niet tot je recht.
Maar daar had ik helemaal geen tijd voor.
Ik moet nog al mijn mail bijwerken, waar ik geen overzicht in krijg omdat mijn autistische hoofd dat moeilijk vindt. Ik moet nog die vergadering bijwonen waar iedereen te snel praat, omdat mijn hoofd auditieve informatie langzaam verwerkt. Én ik moet nog mijn feedback OBJECTIEF documenteren, terwijl ik overkook van woede omdat mijn onrechtvaardigheidsmeter uitslaat.
Uiteindelijk doe ik het allemaal.
Maar eigenlijk... kán ik het niet.
‘Gewoon’ even overzicht creeeren.
‘Gewoon’ even iemands zin af luisteren en de grote lijnen eruit filteren.
‘Gewoon’ even niet zo emotioneel reageren en er zakelijk tegenaan kijken.
Het is niet ‘gewoon’ voor mij.
En het is ook niet een kwestie van wilskracht of ietsje harder mijn best doen en dan lukt het me wel. Het is een kwestie van heel veel ándere tools inzetten die compenseren voor deze dingen die mijn hoofd simpelweg niet doet.
En dat heet ‘maskeren’.
Maskeren (ook bekend als 'camouflage') is wanneer een autistische persoon 'een masker opzet' om neurotypisch en 'minder autistisch' te lijken. Wanneer een autistische persoon zich maskeert, onderdrukken en verbergen ze hun autistische eigenschappen.
· Oogcontact forceren
· Gezichtsuitdrukkingen van mensen kopiëren
· Gesprekken oefenen voor een interactie (in je hoofd of hardop)
· Onderdrukken van wiebelen, wiegen of friemelen
· Doen alsof je iets begrijpt, terwijl je het niet volgt
· Emoties onderdrukken die als ‘kinderlijk’ worden beschouwd
Ik vind het spannend om dit in mijn nieuwsbrief te zetten.
Het voelt als een boze Ted-talk waar niemand op zit te wachten. En ik ben bang dat er mensen afhaken. Net zoals ik bang ben dat er mensen afhaken als ik mezelf ben. Écht mezelf. Zonder masker.
In januari 2023 ben ik gediagnosticeerd met autisme.
De eerste maanden voelde ik me opgelucht en in de war tegelijkertijd. Mijn wereld stond op zijn kop. Ik heb 32 geleefd met de gedachten dat er niks met mij aan de hand was. Alleen.. was er van alles met mij aan de hand. In mijn slechtste periodes had ik elke dag een paniekaanval. Ik had vaak twee gezichten. Ik was óf verbindend, warm, liefdevol. Of ik leek koud, afstandelijk, harteloos. Het moment dat ik flipte omdat mijn partner een kleed had gekocht dat niet paste bij de bank, deden we af als egoistisch en verwend. Tsja. Dat was gewoon even mijn gekke moment. Soms is Valentina een beetje gek in haar bovenkamer.
Ik heb mijn halve leven therapie gehad en ik ben meermaals verkeerd gediagnosticeerd. Maar elke keer heb ik als brave autist (waarbij alles natuurlijk moet kloppen) elke diagnose netjes aangenomen en op mijn borst geplakt. Maar in retrospect hebben ze nooit echt kloppend gevoeld.
Sinds januari snapte ik wel waarom. Ik ben vanaf toen mijn hele leven gaan langslopen in mijn hoofd. Maar nu door een bril van autisme. Dat kleed wat mijn partner had gekocht? Dat patroon matchte TOTAAL niet met het patroon van de bank. En dat klopte gewoon niet in mijn hoofd. Het deed pijn, alsof er letterlijk kortsluiting was in mijn brein. Die momenten dat ik zo koud overkwam? Was ik echt harteloos?
Nee, ik was compléét overprikkeld. Ik had geen energie meer om een lach op te zetten, oogcontact te maken of überhaupt het volume van de stem van de ander te verdragen. Alles was teveel. Dus ik trok me terug. In mijn schulp. Niet omdat ik iemand was die niet hield van contact, maar omdat alles zo overweldigend was.
En nu. 9 maanden verder. Ben ik boos. En verdrietig.
Dat ik toch weer zo erg mijn best probeer te doen de autist te zijn die eigenlijk wel ‘meevalt’. De autist waarbij je het ‘helemaal niet door hebt’. De autist die priiiiiima mee kan draaien op een kantoor vol kapitalistische werkstructuren.
Natuurlijk. Ik wil niet buiten de boot vallen.
Maar ik graaf hiermee mijn eigen graf. Het maakt me dood ongelukkig en mentaal ongezond.
Ik heb alleen niet zo vaak ervaren dat er rekening wordt gehouden met mijn ‘afwijkende’ brein. Ik ben het vooral gewend dat ík de neurotypische mens tegemoet kom. Niet andersom. En zo was het ook vaak. Vaak werd er iets van míj verwacht. Maar ik merk de laatste weken, wanneer ik ernaar durf te vragen, mensen mij bijna altijd tegemoet komen.
De tandarts die elke stap uitlegt voor ze iets gaat doen.
De restauranteigenaar die ik met knikkende knieen vroeg of de muziek wat zachter mocht en vervolgens de muziek helemáál uit deed. Zodat ik niet al overprikkeld ben als het hoofdgerecht wordt geserveerd.
Mijn moeder die zegt: ik begrijp dit stukje over autisme niet helemaal. Wil je het me uitleggen?
Dit is geen ‘als je er maar zelf naar vraagt, dan ontvang je ALTIJD de hulp die je nodig hebt’-boodschap. Nee. Er zijn nog steeds mensen die autisme een woke-trend vinden of zeggen dat ‘iedereen een beetje autistisch’ is. Maar ik heb wel ervaren dat er steeds meer mensen neuro-inclusief zijn. Dat mensen me met een liefdevolle blik tegmoet komen.
Allemaal op de momenten dat ik besloot mijn masker af te doen.
Misschien had die stem het niet over mij.
Je hoort hier niet. Je komt hier niet tot je recht.
Misschien ging dat over mijn masker.
Comments