De zomer was altijd mijn lievelings seizoen.
Altijd gezegd en altijd geloofd.
De zon die alles mooier belicht, mijn voeten permanent vies en geaard en armhaartjes die langzaam blond kleuren. De zomer waren uitzonderlijke maanden van extravertie voor een geboren introvert. Vooral in de zomer dacht ik ‘woo ik ben best knap’ en ‘WOO iedereen is knap’.
Zelfs in de maanden van de zomer wisselden mijn seizoenen.
Elke maand leef ik van zomer naar herfst en van herfst naar winter.
Ik heb er het grootste gedeelte van mijn leven nooit naar uitgekeken. Het einde van de zomer. Ik haatte het. Alsof mijn leven even voorbij was. Alsof het nooit helemaal zeker was of die zomer weer zou komen. Als eerste waren er de dagen waarop ik gek leek te worden.
Huilen en lachen tegelijkertijd. Houd me vast. Nee niet zo. En dan was er het bloeden. Gezeik met tampons, of nee cups, of nee plastic onderbroeken. Jezus. Rot op. Laat me met rust, ik moet werken.
Snap je? De zomer was mijn lievelingsseizoen. Ook hier.
Maar hoe langer ik leef en hoe meer seizoenen ik doorloop, hoe meer ik zie dat de zomer soms mooier is om naar uit te kijken dan om daadwerkelijk af te maken.
Want jezus, het wachten duurt zó lang. Hoe kan het anders dan het práchtig is als het eindelijk aanbreekt. De wármte! Het lícht! De ijsjes!! Is dit de hemel?!
Ja. En toch ook nee. Want na de paar dagen van de perfecte 22 graden celcius breken de dagen van ‘NEE DE GORDIJNEN MOETEN DICHTBLIJVEN’ aan.
Zoals ik maandenlang de tijd nodig heb om uit te kijken naar de zomer, zo heb ik één dag nodig om er op uitgekeken te zijn. Tjoep. Als een lichtknopje schakelt de zomer in mij uit. Klaar.
Herfst en thee graag.
Maar de zomer is als een nachtlampje dat niet uit wil terwijl je probeert te slapen. Een techno-rave in een dampende Berlijn kelder. Íedereen in de zone en doorgesnoven tot hun reet, maar jij verlangt naar thee en een kat. Mag ik naar huis?
En dat is het.
Ik houd van de zomer. Echt waar.
Maar de herfst. De herfst is van een ander kaliber. De herfst helpt je een handje mee naar huis. Naar je binnenwereld waar van alles leeft, maar wat een beetje wordt verwaarloosd in een seizoen vol extravertie en bam bam bam-energie.
Je kunt niet altijd alles beter zien als er licht op staat te schijnen.
Soms zie je de dingen beter in de schaduw. In de donkterte. In rust en introspectie.
Ja.
Augustus is nog maar net voorbij. Maar de herfst is al begonnen in mij.

Comentarios